زهرا نادری:هدفم مدال بازیهای آسیایی اندونزی است
گفت و گو با شیردختر 21 ساله اهل شهرکرد چهار محال و بختیاری که از 13 سالگی وارد عرصه قهرمانی جودو و کوراش شده و هر جا رفته با مدال برگشته و مثل آب زلال چشمه های کوهرنگ بی پیرایه حرف می زند بسیار جذاب و جالب است. او در 21 سالگی چند مد آسیایی دارد و تنها بانوی ایزانی است که توانسته در مسابقات قهرمانی آسیا قهرمانانی از قزاق و ترکمنستان ، کره و قرقیزستان را ببرد. اگر مصدوم نمی شد در قهرمانی آسیایی ازبکستان هم مدال کسب می کرد اما حالا که دوران نقاهت را طی می کند به مدال بازیهای آسیایی اندونزی چشم دوخته و مصمم است این افتخار را کسب کند: تمام آسیا باید به افتخار ایران و قهرمانی من دست به سینه بایستند و پرچم کشورم را بر فراز آسیا به اهتزاز در بیاورند...گفت و گوی زیر که خانم زهرا نادری بنی بد جور از مسئولین استان چهارمحال و بختیاری گلایه کرده خواندنی است:
سلام لطفا خودتونو معرفی کنید:
_ سلام زهرا نادری بنی هستم.21,ساله هستم .عضو تیم ملی جودو بانوان ایران
از کدوم استان هستید؟
_استان چهار محال و بختیاری شهرستان بن.که 18کیلومتری مرکز استان واقع شده
تحصیلاتتون در چه سطحی هست؟
_دانشجوی ترم پنج فیزیولوژی ورزشی .دانشگاه دولتی شهرکرد هستم
از خانواده دوستدارین بگویید؟
_بله صد در صد.من همیشه به خانوادم افتخار کردم و با اطمینان میگم اگراین خانواده خوب را نداشتم من هیچ وقت زهرا نادری قهرمان جودو و کوراش آسیا نمیشدم.واقعا حمایتم کردند و هیچ کجا برام کم نذاشتن .پدرم یک کارگر ساده و زحمت کش و کارمند دانشگاه علوم پزشکی شهر کرد است. .وبه جرات می گویم بهترین مرد زندگی من پدرم علیضامن هست.
چرا علیضامن؟
-نمیدانم. ولی دوستش دارم چئن خیلی مرد و خیلی آقاست.
خدا برات نگهش دارهو درود برشما که اینقدر به پدر احترام قائل هستید؟
از مادر هم بگو؟
مادرم خانه دار و یه فرشته واقعی هست. ضمنا سه تا خواهر دارم و فرزند سوم هستم.خانواده مذهبی و سنتی هستیم و بسیار به وجود این خانواده افتخار می کنم .
ورزش را از کی شروع کردی و چطوری به این جودو علاقه مند شدی؟
_من از بچگی خیلی شیطون و بازیگوش بودم و به ورزش علاقه داشتم. به درو دیوار می کوبیدم. همه جای خونه رد مشتهای من بود. مادرم اما هیچگاه اعتراض نمی کرد.
یعنی از دیوار صاف بالا می رفتی؟!
تمام دیوارای توی کوچه را چشم بسته بالا می رفتم و روی یک سطع 30 سانتی در ارتفاع دو متری می دویدم. چارچوب درهای خونه بچه که بودم بالا می رفتم. مادرم برای اینکه آسیب نبینم زیر چارچوب در بالشت می گذاشت. ولی هیچگاه نشد که زمین بخورم و مصدوم شوم.
این شد که خانواده گفتند زهرا خانم باید برود و ورزشکار شود . مخالفتی هم شد با ورزشکار شدن تو ؟
مخالفت که نه ولی مادرم خیلی دوست داشت من یک ورزشکار حرفه ای بشم به وسیله یکی از آشنا ها باجودو آشنا شدم .همون روز اول مثل فرفره تو زمین شیطونی کردم و مربی منو شناخت که چقدر شیطونم.13سالم بود که وارد این رشته شدم و تونستم بعد از چهارماه تمرین به مسابقات کشوری اعزام شوم و همان مسابقات مقام سوم را در وزن 57 کیلو کسب کنم.از سال بعد هرسال در مسابقات کشوری اول شدم و در اغلب مسابقات اعزامی تیم ملی بانوان به مسابقات آسیایی شدم. بقول مربیانم جودو در وجود من نهادینه شده است.
حالااز افتخاراتتون بگویید.
_همون سال اول یعنی سال 88 در مسابقات کشوری شرکت کردم و سوم شدم.
سال90_89 در رده جوانان مسابقات کشوری شرکت کردم اما بعد فهمیدیم که رده سنی جا بجا شده و من نوجوان بودم.به همین خاطردر انتخابی تیم ملی رده نوجوانان شرکت کردم و اول شدم..به مسابقات اسیایی لبنان اعزام شدم و بااینکه اولین تجربه مسابقات بین المللی ام بود عنوان دوم مسابقات آسیایی نوجوانان را کسب کردم که اولین عنوان آسیاییم محسوب میشود.
سال 91 در مسابقات کشوری جوانان طلای کشور ر ا در 57 کیلو گرفتم و اعزام به مسابقات اسیایی چین شدم که متاسفانه تیم دیپورت شد .مسئولین از جمله اقای میر اسماعیلی تمام تلاش خود را در فرودگاه مالزی کردند تا مالزی هم رفتیم اما کشور مقصد یعنی چین ویزامون را صادر نکرد. حتما آنجا مدال می گرفتم.
سال92 در مسابقات کشوری جوانان طلایگرفتم .اعزام به مسابقات آسیایی جوانان چین در هاینان. در این دوره متاسفانه با ناداوری بارزی که در حقم شد مقام سومی نصیبم شد . با این وجود به عنوان برترین دختر ایرانی بین دخترای اعزام شده در این بازی ها از طرف ریس فدراسیون معرفی شدم.
سال 93مسابقات کشوری جوانان.طلای کشوری گرفتم و اعزام به مسابقات اسیایی جوانان هنگ کنگ شدم .مقام سوم آسیایی و کسب رکورد بانوان ایران در رشته جودو.این عنوان به علت تعداد عناوین و البته بازیهای خوبی که داشتم بدست آمد .زیرا در این مسابقات موفق شدم کره و بعد قزاقستان را شکست دهم در فینال سومی قرقیزستان را شکست بدم.تا هم اکنون هم کسی در بانوان موفق نشده این کشور ها رو شکست بدهد. اون سال به عنوان برترین بانوی جودو کار و همچنین بانوی محجبه ایرانی به وزارت ورزش معرفی شدم.
سال93
مسابقات کشوری بزرگسالان.به دلیل پارگی رباط مچ پا فینال را واگذار کردم و نتوانستم بازی کنم.اما بعد از بهبودی در انتخابی اول شدم و با اینکه مچ پایم نیاز به جراحی داشت توانستم در مسابقات اسیایی کوراش بزرگسالان که اردیبهشت 94درلبنان برگذار شد مقام دوم اسیا را اذآن خودم کنم.و همچنان رکوردم را حفظ کنم.این را هم اضافه کنم که من تنها عضو تیم بودم که رده سنی ام جوانان بود و همزمان در بزرگسالان مسابقه میدادم..
سال 94مسابقات کشوری جوانان و طلای کشوری و اعزام به مسابقات اسیایی تایلند و کسب عنوان پنجمی در رده بزرگسالان.
سال 94مسابقات کشوری بزرگسالان و کسب عنوان اول کشور.نفر ثابت برای اعزام به مسابقات اسیایی ازبکستان بودم که متاسفانه بنابر دلایلی مصدوم شدم . البته کمی مصدوم بودم و نباید در انتخابی میزدم ولی گفتند باید انتخابی بگیری. انتخابی گرفتم و نفر مقابل را شکست دادم اما بعد از مسابقه بیهوش شدم و دیگر نفهمیدم. الانم سه ماه است که جراحی و فیزیوتراپی و مداوا می کنم تا انشالله به مسابقات آسیایی اندونزی برسم. می خواهم مدال المپیک آسیایی را برای کشورم بگیرم. تمام هدفم این است و هرگز دست برنمیدارم تا مدال نگیرم. آنهایی که مرا می شناسند می دانند وقتی اراده کنم باید به هدف برسم.
انشالله خدا کمک کند و من بتوانم این مدال ارزشمند را بگیرم. هذچند هنوز 21 سال دارم و دو دوره دیگر در بازیهای المپیک آسیایی می توانم شرکت کنم اما این مدال اندونزی برایم بسیار مهم است. هم برای من هم فدراسیون و هم ورزش بانوان .
برای عمل جراحی کتفم واقعا دکتر رضا توکلی تمام تلاش زیادی برام کردند که یک عمل موفقی داشته باشم از همینجا ازایشون تشکر میکنم و خدا قوت میگویم. مسئولین فدراسیون هم واقعا حمایتم کردند حتی استا علمی و آقای میراسماعیلی به عیادتم آمدند و من ازشون واقعا تشکر میکنم. هم از ایشون هم از همه مسئولین فدراسیون و هرکسی که کمکم کرد. کارکنان فدراسیون همه در این مدت مثل اعضای خانواده م با من برخورد می کنند. خیلی از همه کارکنان فدراسیون مخصوصا خانم های کارمند این فدراسیون ممنونم. به من روحیه دادند و هرچه خواستم در اختیارم گذاشتند تا روند بهبودیم سریع طی شود. انشالله خداوند به همه این بزرگواران تندرستی بدهد.
دیگه چی خانم. بازم چیزی هست بگویید؟!
بازهم می گویم بیشترین هدفم بازیهای آسیایی اندونزی هست.که واقعا باید نتیجه بگیرم مخصوصا الان که یک مسابقه آسیایی را از دست دادم و بیش از پیش تشنه مدال هستم.امیدوارم به حق دعاهای مردم عزیز و خانواده و همچنین تلاش خودم خدا بهم عنایت کنه و بتوانم بازم پرچم ایران عزیز را در المپیک آسیایی به اهتزاز در بیارم تا همه کشورها به افتخار ایران و ایرانی دست به سینه بایستند و سرود کشورم "ایران"رو بلند سر بدهند و پرچم عزیز ایران به افتخار قهرمانی من به اهتزاز در آِید.
از استان و مسئولین استانی(کیکیلویه و بویر احمد) هم حمایت شده اید.
با سپاس از تلاش همه مسئولین اما جاداره گلایه ای هم داشته باشم متاسفانه رشته جودو با اینکه رشته فوق العاده سختی هستش و زحمت زیادی رو طلب میکنه اما د ایران ایران متاسفانه حمایتی ازجودوکاران صورت نمیگیره.مخصوصا در استان ما که استان محرومی هست با اینکه استعداد های زیادی در این استان وجود دارد ولی ورزشکارا حمایت مالی نمیشن در رشته جودو در استان ما من تنها ورزشکاری هستم که مدال آسیایی دارم و چند سال عضو تیم ملی بانوان هستم اما هیچ حمایتی از سوی استان نمیبینم.مسئولین استان باید من و ورزشکارانی مثل بنده را تشویق کنند تا سایر جوانان و بانوان مستعد به ورزش رو بیاورند. اما نمی دانم چرا خیلی استقبال نمی کنند. با این وجود من از آنها انتظاری ندارم چون خودشان ضرر می کنند و بدنبال هدفی که دهستم می روم تا مدال المپیک آسیایی را هم بگیرم. همینکه مردم خوب شهرم و خانواده ام مرا مورد لطف و محبت خود قرار می دهند برایم دنیا ارزش دارد.
اما در همین مدت مصدومیتم اگر فدراسیون جودو کمک نمی کرد هزینه های بالای مداوای جراحی دستم را چه کسی می خواست تقبل کند؟ متاسفانه مدیرکل تربیت بدنی استان یکبار هم سراغی از من نگرفته که فلانی در چه حالی است. من در دیدار با وزیر محترم ورزش و ریاست محترم جمهوری برای بعد از المپیک حتما این درد دل را خواهم گفت. استاندار و فرماندار و مدیرکل تربیت بدنی اگر یک فوتبالیست درجه سه الان داشتند در استان همه دنبال اون بودند ولی برای من که تنها بانوی مدال آور استان هستم هیچ گامی برنمی دارند. حتما که نباید کمک مادی باشد. من هفته گذشته در تلویزیون دیدم که برای انتخاب یک کشتی گیر تمام نمایندگان مجلس استان های مازندران و آذربایجانشرقی به اتفاق مدیران کل ورزش و نمایندگان استانداری آمده بودن تا از کشتی گیرشان حمایت کنند. حتی کار به مجلس کشیده شد. واقعا لذت بردم اما متاسفانه استان ما و مسئولان استان اصلا خبر ندارند که یک بانوی جوان از این استان چندسالی است با هزینه و تلاش خودش و حمایت خانواده اش قهرمان آسیا می شودو هر سال مدال می گیرد. شایدم خبر دارند و خودشان را به ندیدن و نشنیدن می زنند.
شاید نمی دانند. آیا شما رفتید سراغ مسئولان استان؟
بله . من به شخصه چندین بار از مسئولین درخواست کمک کردم اما با کلمه"کمبود بودجه" جوابمو دادندر حالیکه اصلا موضوع من تنها کمک مادی نیست.
چندین بار خواستم استاندار صحبت کنم ولی حتی بمن وقت ملاقات هم ندادند.من تمام جوانی و زندگی و درس و سلامتیم رو برای این مرز و بوم گذاشتم و درست نیست که در استان خودم مورد بی مهری قرار بگیرم.
حرف آخر؟
از وزارت ورزش که هر موقع نامه داشته ام و رفته ام و خیلی خوب با من برخورد کرده اند و کارم را راه انداخته اند باید تشکر کنم. از فدراسیون جودو و کوراش که بواقع بنده را مثل عضو خانواده خودشان می دانند و همه نوع امکانات را در اردوها و مسابقات در اختیارم گذاشته اند قدردانی می کنم و یقینا اگر این بزرگواران در فدراسیون جودو نبودند معلوم نبود باید چقدر هزینه اقامت و ایاب و ذهاب در تهران برای دوران مصدومیتم می دادم و به خانواده ام باردیگر عرض ادب و احترام دارم که دوری مرا تحمل می کنند اما یک لحظه از من غافل نیستند. انشالله با یک مدال خوش رنگ در بازیهای آسیایی اندونزی پاسخ همه این محبت ها را خواهم داد.
