وقتی صحبت از سرمایه های ورزش می شود، بلادرنگ همه نگاه ها معطوف به بزرگان و پیشکسوتان می گردد که هویت آن رشته ورزشی هستند.
به گزارش
سایت هنرهای رزمی به نقل از فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام، مگر می شود بدون اعتنا به بزرگان ورزش به آن رشته ورزشی نظر داشت! امروز ورزش ایران به بزرگان و پیشکسوتان خود می نازد. بزرگانی که همواره احترام به آن ها واجب بوده و هست. بدون شک پرورش اندام نیز از این قاعده مستثنا نبوده و نیست.
مگر می شود از پرورش اندام صحبت شود و از ابوالقاسم کاکلی چیزی نگفت! مگر می شود از پرورش اندام داد سخن راند اما از سهراب سرابی حرفی به میان نیاورد! مگر می شود جایی پرورش اندام باشد مهدی خانقاهی و احمد بلاسی نباشد! مگر می شود پرورش اندام بدون بزرگانی چون محمد عبداللهی و حمزه هوشمند و ده ها بزرگ و پیشکسوت دیگر که ما امروز میهمان آنان هستیم، نباشد!
ما وقتی از پیشکسوتان صحبت می کنیم نام بزرگانی از جلوی چشم ما رژه می روند که همه افتخار فدراسیون ما هستند. بگذارید تا دیگران هر آنچه می خواهند شیطنت کنند. بگذارید تا دیگران هر آنچه فکر می کنند را برای در مقابل یکدیگر قرار دادن فدراسیون و پیشکسوتان جملات را به یکدیگر ببافند؛ اما ما بدون توجه به حرف های این و آن و شیطنت های گاه و بیگاهی که از سوی برخی از افراد به ظاهر دوست مطرح می شود، به مسیری که در پیش گرفته ایم ادامه داده و ادامه خواهیم داد.
ما بزرگان و پیشکسوتان را صاحب خانه ای می دانیم که امروز در آن سکونت گزیده ایم، پس ما در کنار هم هستیم و اجازه نخواهیم داد تا مشتی تازه به دوران رسیده ما را مقابل هم قرار دهند.
پیشکسوتان در جامعه بدنسازی و پرورش اندام همیشه مورد افتخار بوده و هستند. مگر می شود خورشید را بدون نور متصور شد. مگر می شود ماه را بدون روشنی رویت کرد. مگر همه جامعه پیشکسوتان به همان چند نفر همیشگی ختم می شود؟ بلکه همه سرمایه های امروز پرورش اندام جامعه پیشکسوتی هستند که باید همه آنها را دید و برای همه آنها ارزش قائل شد. نه همان چند نفر تکراری که گویا همیشه باید باشند.
ما باید همیشه بزرگ فکر کنیم و باید بزرگ بیندیشیم، ما باید تصمیمات بزرگ بگیریم. بگذاریم تا دوستان جای ظرف و مظروف را برای خود وارونه معنا کنند. بگذارید تا دوستان به خیال خود فکر کنند در مقابل یکدیگر قرار دادند افراد هنرشان است. اما ما به گونه دیگری فکر می کنیم. ما از هر کس به اندازه بضاعت علمی عملی اخلاقی ... انتظاراتمان را معنا می کنیم. پس در خانه اگر کس است، یک حرف بس است!