ملی پوش وزنذ 81 کیلو گرم تیم موی تای گفت:با کسب مدال طلا در رقابت های داخل سالن آسیا خودم را به کادر فنی تیم ملی ثابت کردم.
مجید هاشم بیگی متولد سال 66 در زنجان و دانشجوی مقطع کارشناسی تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی زنجان است.
سال 96 توانست با پیراهن تیم ملی موی تای در دو رویداد مهم نام خود را پرآوازه کند.
وی در رقابت های بلاروس 2017 در رقابتی سخت مقابل قهرمان نامدار تایلندی از ناحیه گردن آسیب دید و اولین مدال خود در موی تای را که برنز بود به دست آورد.
هاشم بیگی در رقابت های ایندورگیمز عشق آباد2017 توانست با پشت سرگذاشتن سه رقیب، مدال طلای این رقابت ها را به گردن آویزد.
می گوید : ورزش را از سال 79 با فول کنتاکت زیر نظر یوسف سلیمانی آغاز کرد و بلافاصله بعد از شناخت ضربات به موی تای وارد شد.
از سال 83 تا 86 همیشه نامش در لیست نفرات تیم ملی بود اما باتوجه به عملکرد سلیقه ای کادر فنی آن زمان انجمن موی تای همیشه در لحظه آخر نامش از لیست اعزام خط میخورده و این باعث شد از موی تای دست بشوید و به وشوو برود.
2سال عضو تیم وشوو دانشگاه آزاد بوده سپس به مدت سه سال به تیم پارس جنوبی می رود و هر سه سال قهرمان می شودو در همان سالها عضو تیم ملی بزرگسالان نیز بوده است.
سال 96 با توجه به تغییرات به وجود آمده در انجمن ملی موی تای بار دیگر علاقه اش ،وی را به سوی این رشته می کشاند.
در انتخابی سال 96 از استان البرز شرکت می کند و موفق می شود حریفان را شکست دهد و به تیم ملی دعوت می شود.
از او می پرسم اگر نوجوانی فعالیتهای رزمی را دوست داشته باشد آیا وی را دعوت می کند به موی تای بیایید؟ بدون هیچ مکثی می گوید بله، موی تای رشته آینده داری است و قدمت دارد.
از شغلش می پرسم، میخنددو می گوید روزی 2 نوبت تمرین برای اینکه آماده باشم و به مسابقات برسم باعث می شود هیچ ارگانی من یا افرادی مثل من را نپذیرد چون نیاز به مرخصی های زیادی داریم.
هاشم بیگی در خصوص مسابقات ایندورگیمز افزود: در مسابقه اول با حریف کشور میزبان رقابت کردم و از ناحیه دست دچارآسیب شدم( دستم شکست) اما در همان راند اول حریف را ناک اوت کردم،
مسابقه دوم من با قهرمان بوکس قزاقستان و قهرمان جهان بود که موفق شدم از سد وی هم بگذرم ونهایتا با برد سومم به طلا رسیدم.
حرف آخر:
ما ورزشکارها سختی های زیادی می کشیم ، آسیب دیدگی، دوری از خانواده، تمرینات سخت برای کم کردن وزن تا بتوانیم در عرصه جهان پرچم کشورمان را به اهتزاز در بیاوریم و برای ایران افتخار کسب کنیم. اما افسوس فقط در همان زمان از ما یاد میشود و بعد ازآن
هیچکدام از مسئولین سراغی از ما نمی گیرند تا از دغدغه ها و نگرانی های ما بپرسند و چاره ای برای آنان پیداکنند.
نه شغل و نه درآمدی داریم و تنها تاوان عشق و علاقه مان به ورزش و افتخار میهنمان را می دهیم.