عیاران رزم

سلام دوست عزیز

اولین سوالی که برای شما پیش می آید این است که عیاران چه کسانی بودند؟؟

 

متن زیر شما را تا اندازه ای با عیاران باستان آشنا می کند،امیدوارم لذت ببرید!

 

پیش از اسلام در خاورمیانه مکتب فتوّت یا جوانمردی مردانی را پرورش داد که آنان را جوانمردان یا اهل فتوت خواندند. آئین جوانمردی شامل مرّوت، ایثار، فداکاری، یاری مظلومان و بی پناهان، شفقت به خلق، وفای به عهد و بالاخره خود شکنی بود و تمامی این خصوصیّات بعدها در تصوّف به صورت صفات ممتاز انسانهای کامل درآمد. جوانمردان علاوه بر صفات انسانی که داشتند مقیّد به انجام آداب و رسومی ویژه بودند که معرّف جوانمردی و جوانمردان بود. پس از اسلام که جوانمردان دین اسلام را پذیرفتند به تدریج اساس مذهب تصوّف بر پایه اسلام و فتوّت استوار شد و آداب جوانمردی در رسوم خانقاهی میان صوفیان متداول و مرسوم گردید.

 

عیاران طبقه‌ای از اجتماع ایران بودند که اصول اخلاقی و مبارزاتیِ ویژه‌ای را برگزیده و کمک به فقیران را پیشه خود ساخته بودند. عیاران گروهی بودند که طرفدار جوان‌مردی و بخشش و کمک به ضعیفان بودند اما گاهی به راهزنی و غارت کاروان‌ها نیز دست می‌زدند.

 

عیار به معنای زیرک، چالاک. حیله بازی، مکاری، و جوانمردی آمده است. عیاری یکی از طرق تربیت قدیم بوده واز اواخر قرن دوم هجری وجود داشته. و عیاران اصول و روشهای مخصوصی در زندگانی داشته‌اند که بتدریج با تصوف آمیخه بصورت فتوت در آمده‌است.

 

پیشینه تاریخیِ عیاران را باید در ایران پیش از اسلام جستجو کرد، اگر چه نه در منابع تاریخی ایران پیش از اسلامی و نه در منابع تاریخی ایران پس از اسلام به این گروه عطف توجهی نشده است.

 

آن چه در فرهنگ‌ها درباره واژه عیار نوشته شده‌است، حاکی از آن است که این واژه در برگیرنده مفهوم چالاکی و شجاعت و جوانمردی است. ملک الشعرای بهار اعتقاد داشته‌است که لفظ عیار همان «ای‌یار» فارسی و «ادییار» پهلوی است. برخی نیز واژه عیار را مترادف دزد و طرار و شب‌رو دانسته‌اند، اگر چه این نام‌ها عمدتاً از سوی مخالفان آنان به آنها داده شده‌است.

 

از منابع بسیار مهمی که درباره عیاران آگاهی‌هایی در اختیار ما می‌گذارد، «قابوسنامه امیر عنصرالمعالی و سمک عیار فرامرز بن خداداد بن عبدالله الکاتب الارجانی می‌باشد.

 

آن چنان که در آن کتاب‌ها و برخی کتب دیگر می‌خوانیم، عیاران به سختی به اصول خود که اصول جوانمردان بود پایبند بودند و هر کس آن اصول را زیر پا می‌گذاشت به شدت کیفر می‌دید. اصل و ریشه جوانمردی از دیدگاه عیاران سه چیز بود: یکی آن که هر چه گویی بکنی و دیگر آن که خلاف راستی نگویی و سوم آن که شکیب را کار بندی.

 

اما آن اصول عملی که در طول زندگی خود به کار می‌گرفتند، عبارت بود از رازداری، راستگویی، یاریِ درماندگان، عفت، فداکاری، استغنا و بی نیازی، دوستِ دوست بودن و دشمن ِ دشمن بودن، بی‌باکی و دلیری، دعوی نکردن، بازجست نکردن از کار کسان، پیمان‌داری، سوگند نشکستن، غمازی نکردن، گشاده دستی.

 

روزگار صفاریان اوج درخشش فعالیت عیاران بوده‌است، اگرچه بعد از صفاریان نیز فعالیت عیاران متوقف نشده‌است.

 

نجم دایه در مرصاد العباد، عیاری را یکی از مراحل سیر و سلوک شمرده‌است و حافظ و مولانا و عطار خصایل عیاران را ستوده‌اند

 

اینک شما و مقداری از اطلاعات عیاران باستان ایران که شما را حیرت زده خواهد کرد.

سلاح و اسلحه های عیاران " شبروان "

 

سلاح عیاران عبارت بود از: دشنه(شمشیر کوتاهی برای دفاع ونقب زنی)،سوهان(  برای بریدن قفل ها و زنجیرها) و.....

 

شیوه عیاران

 

شیوه جنگی عیاران را میتوان شبیه نینجاهای ژاپن دانست(هر چند نینجاهای ژاپنی توانستند در موقعیتی متفاوت به توانایی های خارق العاده ای برسندو نام خود را در جهان جاودان کنند و عیاران بسیار قبل ها از نینجاها زندگی میکردند).

عیاران را " شبرو " نیز میگفتند چرا که در شبروی استاد بودند و در بی صدا کشتن مهارت داشتند.همین ها بودندکه در جنگها به قلعه ها نفوذ میکردندوبا بازکردن دروازه ها وکشتن نگهبانان راه را برای پیروزی هموار می ساختند.در فنون آکروبات مهارت داشتند ومیتوان آنها را سلطان بامها دانست وهمچنین آنها را با پارکورکارهای امروز مقایسه کرد حتی متوحرتر چراکه مشغله آنها همین بود. در شمشیر زنی و فنون رزمی نیز مهارت خاصی داشتندو کسی را بسادگی یارای مقابله با آنها را نبود.در لشگرکشیها حیله های آنها بسیار معروف است و موجب پیروزیهای بسیاری شده بود.

 

پوشش عیاران

 

لباس عیاران چیزی مانند لباس نینجاها(شینوبیها)ی ژاپن بود.بالاپوش سیاه جبه،شلواری که پاچه هایش را می بستند، 

 

بعضی عیاران همانطور که نامشان در تاریخ آمده سوارکاران ماهری بوده اند وبازره کامل به جنگ میرفته اند(البته نه به سنگینی زره ساسانی).آنها تقریبا روی اسب به هر کاری قادر بودند.

 

القاب جوانمردان

 

در زمانی که زبان عربی در کشورمان نفوذ کرده بود واعراب القاب عربی بسیار

 

عجیبی به ایرانیانی که تا دو نسل قبلشان اسامی کاملا اصیل داشتند میدادند، عیاران ایران بدنبال اتحاد ایرانیان مانند گذشته بودند وپاسدار زبان فارسی.معمولا عیاران به نام یکدیگر را صدا نمیکردند بلکه القاب جالبی به یکدیگر می دادند که تقریبا فارسی بود مانند«حامد سرناوک» ،«شغال پیل زور» ،«سمک عیار» ،«شهمردعیار» ،«شهمیر عیار» ،«شروین عیار» ،«تیز دندان عیار» ،«ازهر خر» همچنین خود یعقوب را نیز به نام «سندان» می خواندنند.

 

بعدها تعدادی از همین عیاران بودند که به فرقه ی اسماعیلیان نزاری تحت رهبری حسن صباح پیوستندودر قلعه های مرتفع جای گرفتند که بیشتر ایران را تحت استیلای خود داشتند.قدرت آنها درکشتارهای فردی حیرت انگیز بود وبقدری سریع و از جان گذشته بودند که لرزه بر اندام دشمنانشان می انداختند وهمین ها بودند که اروپاییهای صلیبی وبعضی مدافعان را به وحشت انداخته بودندو حتی تا بندر مارسی فرانسه نفوذ کرده بودند به طوریکه کلمه Assassin انگلیسی به معنی کشتار از حشاشین لقبی که اروپاییها به اسماعیلیان داده بودند گرفته شده است