شوتوکای KDS

برای آشنایی بیشتر و مطالعه مسئول سبک شوتوکای KDS در ایران، استاد نسرین فرهی مقدم بر تصویر زیر کلیک کنید:

چرا شوتوکای تمرین می کنید؟
1.دفاع شخصی:یکی از دلایلی که مردم را به یادگیری هنرهای رزمی ترغیب میکند این است که از خود دفاع کنن و شوتوکای کاراته اگر به صورت قانونمندی کار شود،میتواند به طور موثری در این راه مفید باشد.تکنیکها،آموزش داده نمیشوند تا عضلات را غول آسا کنند،بلکه قدرت از عضلات آماده با زمان،سرعت و موقعیت صحیح ناشی میشود.اگر شما زمان را به خوبی بسنجید و از موفقیت بدنی خوبی برخوردار باشید میتوانید به آسانی دفاع کنید،ضربه بزنید و از حریف دوری کنید.
2.تناسب اندام:نرمشها و تکنیکها برای بهبودی تناسب بدن شماست.بیشترین تاکید روی گرم کردن صحیح است تا مفاصل و عصلات شما را حمایت کند.شوتوکای کاراته در جستجوی تجربه ای برای تمام طول زندگی است،نه فقط برای دوره جوانی.استاد هارادا با اینکه بیش از هفتاد سال سن دارد بسیار پر بنیه و قوی عمل می کند.
3.خودآگاهی:شوتوکای به شما کمک می کند تا چیزهایی بیشتر از جنگیدن را یاد بگیرید.در تمرینات معمولا" ما با یک حریف(همکار) همراه هستیم.حریف شمابرای مبارزه یا مسابقه نیامده بلکه برای بهبود وضعیت تکنیکهای آموزش داده شده برای شما و خودش عمل می کند.این نوع تمرین می تواند یک خودآگاهی از وضعیت بدنی فرد و حریف مقابل را فراهم سازد،البته تا زمانی که شما به طور مستمر با یک حریف واقعی کار می کنید.از این نظر که گاهی حریف ها پایین تر شما هستند با آموزش به آنها اعتماد به نفس خود را تقویت می کنید.
4.سبک سنتی:شوتوکای کاراته یک سبک سنتی است و از عقاید فلسفی بنیانگذاران کاراته پبروی می کند که بر بعد معنوی و اخلاقی کاراته بیشتر از بعد فیزیکی آن تاکید میکردند.ما در مسابقات ورزشی شرکت نمیکنیم زیرا معتقدیم که این برخلاف روح کاراته واقعی ایت و سود کمی درپیشرفت رزمی به طور موثر دارد.
5.اجتماع:دلایل دیگری که برای تمرین شوتوکای وجود دارد بعد اجتماعی آن است که بعد از تمرین معمولا"افراد با یکدیگر به صحبت و تبادل نظر می پردازند و یا اینکه به نوشیدن یا خوردن چیزی مشغول می شوند و این احساس اجتماعی بودن را تقویت می کند.
موکسو:تنفس عمیق و کنترل فکر
برای انجام موکسو به حالت زانو زده نشسته و دستها را بر روی رانها فرار دهید.بینی و ناف باید در یک ردیف قرار گرفته،پشت صاف و چشمها نیمه باز به نقطه ای در حدود 18 اینچ جلوتر از زانوها خیره شود.حال آهسته دم گرفته و مسیر گذر هوارا تجسم کنید.هوا از طریق بینی به صورت سریع السیر مسیر پیشانی و تاج سر را طی کرده و از ستون فقرات به پایین هدایت می شود،این جریان از قسمت تحتانی بدن گذر کرده و سپس به طرف بالا و به شکم می رسد.هنگام ورود به شکم هوا به چرخش درآمده و به تدریج با دور کوچکی چرخیده تا به نقطه بی نهایت خرد و کوچکی می رسد.با رسیدن به این مرحله عمل دم باید خاتمه یابد.حال به تدریج باز دم زا آغاز کرده و مسیر چرخش هوارا در خلاف جهت دم تجسم کرده و سپس مسیر را به بالا و از طریق شکم و شبکه اعصاب و سینه تعقیب کرده ودر پایان از دهان بیرون دهید.در موقع دم شکم را رها کرده و دربازدم منقبض کنید.برای اکثر مبتدیان این سیکل(گردش)باید 15 ثانیه به طول انجامد و برای شاگردان پیشرفته حدود 20 ثانیه.البته باید توجه داشت گه این زمان گیری ها فقط به عنوان راهنما ست و باید برای هر شاگرد به طور انفرادی وفق داده شود.موکسو باید در خاتمه هر جلسه آموزشی به مدت 1 دقیقه اجرا شود.این عمل برای آرامش روان و راحتی بدن بسیار ضروری می باشد.
 

آیا هیچ تفاوتی بین شوتوکان و شوتوکای وجود دارد؟
کوتاه سخن اینکه شوتوکان نام دوجوی اصلی و شوتوکای نام انجمن شوتو است.(شوتو اسم مستعار استاد فوناکوشی بود).شوتوکای(انجمن شوتو)از سال 1935 تشکیل شد تا سرمایه لازم برای ساختن اولین دوجو(جایی برای تمرین،از نظر ادبی جایی است که در آن بصیرت(اشراق)جستجو میشود،فراهم نماید.این دوجو نام(شوتوکان)را دریافت نمود:ساختمان یا خانه شوتو.کسانی که در آنجا نمرین میکردند به افرادی شهرت پیدا کردند که در شوتوکان تمرین می کنند.در آن موقع آنها به شوتوکان مشهور شدند اگر چه خود استاد فوناکوشی هرگز از آنچه او تمرین میکرد به شوتوکان یاد نکرد،بلکه فقط کاراته – دو بود.زمانیکه استاو فوناکوشی درگذشت،جانشینان او شوتوکای بود به ویژه استاد شیگرواگامی و بعد از وی گن شین هیرونیشی.همه مدارک مهم از جمله نام شوتوکای و شوتوکان و سمبل استاد(ببر)و غیره در انحصار وی باقی ماند،علاوه برآن شوتوکای در سازماندهی مراسم تدفین استاد فوناکوشی بیشترین نقش را به عهده داشت.
امروزه شوتوکان،دوجوی اصلی شوتوکای همراه با خانه استاد فوناکوشی بازسازی شده است و مرکز اصلی شوتوکای در سطح جهان است.در خارج از ژاپن جایی که آرزوهای خانواده استاد فوناکوشی سخت به تحقیق می پیوست،عده ای از افراد و یا بعضی از موسسات از اسم شوتوکان به عنوان یک راه آسان برای اعتبار بخشیدن یه خود استفاده میکردند.حتی بعضی از آنان نشان شخصی(علامت ببر) فوناکوشی را به انحصار خود در آورده بودند و این امر به وضوح بدون رضایت خانواده استاد و مسئولان شوتوکای بود.این امر توهمات زیادی را در بین عموم بر انگیخت،تاجایی که بعضی ها فکر میکردند استاد فوناکوشی ورزش کاراته را اختراع کرده است در حالیکه استاد دیدگاه ورزشی را در بین شاگردانش نسبت به کاراته – دو قدغن کرده بود.کاراته – دو گی چین فوناکوشی هرگز یک ورزش نبود و شامل مسابقه هم نمیشد،چیزی که به طور قطع غربی است.به عنوان یک نتیجه صریح میتوان گفت که شوتوکای،سازمان یا انجمن شوتو(استاد فوناکوشی) است و شوتوکان دوجوی اصلی این انجمن میباشد،مرکزی برای شوتوکای در ژاپن،به هر حال یک استثنا وجود دارد و آن شوتوکان کاراته آمریکا است که اجازه استاد را برای استفاده از نام شوتوکان دارد و بقیه افراد به یاد و آرزوهای بنیانگذار کاراته ناسپاس بوده اند.
درجه بندی سبک شوتوکای
هنگامی که استاد فوناکوشی به ژاپن وارد شد هیچ کمربندی وجود نداشت،تا اینکه در سال 1932 استاد بر اساس سیستم جودو،سطوح مختلفی را در کاراته در نظر گرفت.او به تمام شاگردان ارشد و قدیمی خود یک کمربند سیاه داد.کمربند سیاه موقعی به شما اهداء میشود که شما تکنیک را به حدی خوب فرا گرفته اید که بتوانید تمرینات واقعی کاراته را شروع کنید.پس زمانی کمربند سیاه می گیرید که سالها تمرین کنید و برای شروع آماده باشید.
در شوتوکای 5 دان وجود دارد،همانطور که استاد فوناکوشی در ابتدا بنیان گذاشت.درجات قبل از کمربند سیاه دان یک،(کیو) نامیده میشوند،که به ترتیب زیر است:
کیو 8 و 7 کمربند سفید
کیو 6 کمربند قرمز
کیو 5 کمربند زرد
کیو 4 کمربند نارنجی
کیو 3 کمربند سبز
کیو 2 کمربند آبی
کیو 1 کمربند قهوه ای
لازم به توضیح است که فاصله زمانی بین این کیوهی از 3 ت 4 ماه می باشد ولی کیو 3 به 2 شش ماه و کیو 1 به دان 1(کمربند مشکی)یک سال تمرین لازم دارد.
ویژگیهای تکنیکی شوتوکای
ویژگی اصلی و بنیادی شوتوکای این است که بدن بایستی در حالت ریلکس(آزاد) وحرکات باید نرم باشد و انرژی باید دورتر از بدن شخص پرتاب شود.ذهن می بایست روشن پاک وآماده باشد.تکنیکها باید در یک وضعیت طبیعی و دورتر از سفتی و فشار اجرا شوند.شخص باید مواظب باشد که نرمی را با آهستگی(شل بودن)اشتباه نکند.حرکات باید نرم باشد.در هنگام شروع،در حین اجرا و در طول تمام مسیر بدون خشونت و زمختی چه به صورت آهسته،چه خیلی سریع.یکی از اهداف این است که ماکزیمم قدرت را در حرکات بدست آوریم اگر چه تمرین میتواند نرمی رادر حرکات آهسته جستجو کند.نرمی و روانی میتوانند با هم ترکیب شوند.این ترکیب نه فقط در دفاع تکنیکها بلکه در یک روش مستمر با تکنیک بعدی بکار برده میشود.
موقع اجرای تکنیکها،حرکات بازو با استراحت بدن شروع و پایان می یابند.تکنیکهای حمله و دفاع متوقف نمیشوند.حتی زمانی که به نظر میرسد به هدف خود رسیده اند،بلکه حرکت ادامه می یابد تا جایی که امکان دارد.
در کاتا این ویژگیها برای رسیدن به یک اجرای روان بکار برده می شوند.حرکات در یک روش لا ینقطع،مطابق با ریتم منطقی کاتا دنبال می شوند.همچنین این یک تمرین عمومی است که یه عنوان یک روش برای بالا بردن روانی و سیالیت کاتا از بکار بردن کیای در کاتا اجتناب نمود.در کومیته به دلیل اینکه ضربات متوقف نمیشوند،تمام تاکید روی تمرین یاکوسوایپون کومیته و جیوایپون کومیته است.
استاد شیگرو اگامی – قائم مقام استاد فوناکوشی(1981 – 1912 )
شیگرواگامی در سال 1912 در (فوکواکا) به دنیا آمد.وی نه تنها یکی از اولین شاگردان (سن سی فوناکوشی) بلکه مهمتر از آن یکی از وفادارترین و درستکارترین پیروان استاد بود و مطمئنا" به این دلیل بود که استاد تشکیلات خود(شوتوکای) را به او سپرد.(اگامی) هنگامی که فقط 18 سال داشت،استاد را ملاقات نمود.زمانی که تحصیلات خود را دانشگاه (واسدا) آغاز کرد کمک به احداث باشگاه کاراته – دو در آنجا نمود.قبل از آن آیکیدو،جودو و کن دو را تمرین کرده بود.او همه جا استادش را به همراه (یوشیتاکا فوناکوشی) و (تامشی شیمودا) دنبال میکرد،سفر به تمام نقاط ژاپن برای اجرای نمایش و کوشش در راه پیشبرد دانش کاراته – دو به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی.او به عنوان عضو کمیته فنی(ارزیابی)ازطرف گی چین فوناکوشی انتخاب شده بود،جوانترین مدرسی که چنین افتخاری را دریافت میکرد.او کاراته – دو را در دانشگاههای (گاکوشوین)،(توهو)،(چوا) تدریس میکرد.
بهد از درگذشت استاد فوناکوشی در سال 1957،شیگرو اگامی ماموریتش راآغاز کرد،تلاش برای تغییر این عقیده عمومی که کاراته – دو یک هنر رزمی مرده است.چیزی که تمام عمرش تلاش برای انجام آن داشت.باورش بر این بود که کاراته – دو مبارزه ای علیه خویشتن(نفس) است همراه با از خود گذشتگی،بعلاوه جنبه های اخلاقی و فلسفی این هنر میتوانست برای تکامل تمام فعالیتهای دیگر زندگی مورد استفاده قرار گرد.عقیده او تکامل شخصیتی بوده ورای توانایی هی رزمی.(بنابراین کسی نباید فکر کند که استاد اگامی یک فرد ضعیف التکنیک یا یک بودوکای سطح پایین بوده بلکه کاملا"بر عکس).به عنوان یک نتیجه صریح ار این عقیده،سن سی شیگرو اگامی بسیاری از مفاهیم راجع به پیروزی در کومیته را حذف کرد و به جای آنها هماهنگی فیزیکی و یک ارامش بشری را از طریق تمرین کاراته – دو جایگزین کرد.وقتی که شما کاراته – دو را که استاد شیگرو اگامی از طریق سالها مطالعاتش توسعه داد بررسی می کنید،مشاهده می کنید که مکانیسم تکنیکها متفاوت است،که این شامل ناحیه ضربه و حرکات می شود.در ضربات وسیع این روش روانتر و متداوم تر است.تاکید ویژه ای روی ریلکس کردن و به وجود آوردن کیمه و تمرکز انرژی روی یک نقطه است.اگامی روی یک تکنیک واحد تاکید داشت.بنابراین با مطالعات عمیق کلیه تکنیکهایی که بی کفایت و با دودلی زده می شوند را حذف کرد.وی اینکار را با استفاده از معیاری که تمامی تکنیکها باید در نظم با طبیعت بشری باشند،انجام داد.استاد اگامی هرگز روی این جنبه از کاراته توافق نکرده و آن اجتناب از همه ورزشهایی بود که به مبارزه ختم میشدند.او ملاحظه می کرد که مسابقات،تمرین و روح کاراته را به حد زیادی تغییر میدهند و تاکید میکرد که این کاملا" واضح است که تکنیک دستخوش تکامل شده اما روح و جوانب شکلی تکنیک همچنان ثابت است.او با زنده و جاودانه ساختن راه (دو)از راه استادش پیروی میکرد.با ارزشترین چیزهایی که از استاد اگامی به ارث رسیده اینها هستند:
اجتناب از تجاری کردن،آبکی کردن و تخریب کاراته با مسابقات ورزشی و تاکید روی مطالعات عمیق که وی روی جنبه های فلسفی و معنوی این هنر انجام داد.در سالهای بعد بیماریهای زیادی استاد اگامی را اسیر کرد.یک بیماری مغزی که برای سه ماه اورا از خوردن غذاهای جامد محروم کرد و این بیماری منجر به آزمودن قدرت وی شد تا جایی که وزن او به 37 کیلوگرم رسید .هشتم ژانویه 1981،ذات الریه به زندگی این استاد بزرگ پایان داد.بر اساس اطلاعات تاریخی مرگ نابهنگام او میتوانست در اثر تمرینات سخت و قدرتی وی باشد،چیزی که از جوانی اورا از دیگران متمایز ساخته بود.شیگرو اگامی بیشتر سلامتی و خوشبختی خویش را فدا کرد تا یک حقیقت کلی را بدست آورد،میراثی که امروزه بسیاری از مردم در تمام دنیا ازآن بهره مندند،پیروی و احترام از خطی که به وسیله او ترسیم شده است.
دوجوی شوتوکان(مرکز کار شوتوکان)
بعد از چاپ کتاب کاراته –دو کیوهان تصمصم گرفته شد که جایی برای تمرین استاد فوناکوشی ساخته شود.یک دوجوی کامل نیازبود.کمیته ای تشکیل شد،شوتوکای که سرمایه ای را جمع کرد تا بزرگترین دوجوی جهان را بسازد.کار در اواسط سال 1935 آغاز شد و در شروع سال بعد،ساختن آن در زوشیگایای توکیو به پایان رسید.در 29 زانویه سال 1936،استاد گی چین فوناکوشی شخصا" دوجو را افتتاح کردو بالای سردر ورودی علامتی را نصب کرده بودند(شوتوکان)(خانه یا ساختمان شوتو)و بعد از یک تمرین تشریفاتی،تمرینات رسمی در روز بعد تحت نظر یوشیتاکافوناکوشی آغاز شد.بنابر این دوجوی مرکزی شوتوکای آماده بود.امروزه دوجوی شوتوکان مرکز شوتوکای یک ساختمان بازسازی شده از دوجوی اولیه است که در اثنای جنگ جهانی دوم بر اثر بمباران توکیو از بین رفت.آن در کنار خانه استاد فوناکوشی قرار گرفته است که آن هم بازسازی شده است.
 

 ((تاریخچه سمبل شخصی استاد فوناکوشی))
اولین کتاب استاد فوناکوشی((ریوکیوکمپو-توده))توسط((بوکیوشو))در سال 1922 به چاپ رسید،این کتاب شامل یک سری از مقدمه هایی بود که توسط افراد بسیار مشهور ژاپنی و اکیناوایی به تحریر در آمده بود.روی جلد این کتاب دوست هنرمند و مشهور استاد فوناکوشی((هوآنکوسوکی))سمبل ببر را قرار داد که بعدا" به عنوان سمبل کاراته فوناکوشی معرفی شد.((کوسوگی)) خودش از یک اصطلاح ژاپنی الهام گرفته بود که یک مدرک رسمی را شرح میداد.((تورانوماکی)) به عنوان مرجع یک سیستم،بنابراین ریوکیوکمپو ((تورانوماکی توده))بود.او همچنین احساس کرد که استاد فوناکوشی تصویر یک گربه سان را به دلیل روش عمل و حرکاتش انتخاب کرد.این سمبل در زمان مرگش به همراه تمام مدارکش به شوتوکای توسط خانواده استاد فوناکوشی تحویل داده شد،همانطور که همه آرزو داشتند.

استاد شیگرو اگامی ـ قائم مقام استاد فوناکوشی(1981  ـ 1912 )
شیگرو اگامی در سال 1912 در فوکواکا به دنیا آمد. وی نه تنها یکی از اولین شاگردان سن سی فوناکوشی بلکه مهمتر از آن یکی از وفادارترین و درستکارترین پیروان استاد بود و مطمئنا" به این دلیل بود که استاد تشکیلات خود (شوتوکای) را به او سپرد.
اگامی هنگامی که فقط 18 سال داشت،استاد را ملاقات نمود. زمانی که تحصیلات خود را در دانشگاه (واسدا) آغاز کرد کمک به احداث باشگاه کاراته-دو در آنجا نمود.قبل از آن ایکیدو،جودو و کن دو را تمرین کرده بود.
او همه جا استادش را به همراه ( یوشیتاکافوناکوشی)و (تاکشی شیمودا) دنبال میکرد،سفر به تمام نقاط ژاپن برای اجرای نمایش و کوشش در راه پیشبرد دانش کاراته-دو به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی.
او به عنوان عضو کمیته فنی(ارزیابس) از طرف (گی چین فوناکوشی) انتخاب شده بود،جوانترین مدرسی گه چنین افتخاری را دربافت میکرد.
او کاراته-دو را در دانشگاههای (گاکوشوین)،(توهو)،(چوا) تدریس میکرد.
بعد از درگذشت استاد فوناکوشی در سال 1957 (شیگرواگامی)ماموریتش را آغاز کرد.تلاش برای تغییر این عقیده عمومی که (کاراته-دو یک هنر رزمی مرده است)،چیزی که تمام همرش تلاش برای انجام آن داشت.
باورش بر این بود که کاراته- دو مبارزه ای علیه حویشتن(نفس) است همراه با از خود گذشتگی،بعلاوه حنبه های اخلاقی و فلسفی این هنر میتوانست برای تکامل تمام فعالیتهای دیگر زندگی مورد استفاده قرار گیرد.
عقیده او تکامل شخصیتی بوده ورای توانایی های رزمی.بنابراین نباید فکر کرد که استاد اگامی یک فرد ضعیف التکنیک یا یک بودو کای سطح پائین بوده بلکه کاملا" برعکس.
به عنوان یک نتیجه صریح از این عقیده سن سی شیگرو اگامی بسیاری از مفاهیم راجع بع پیروزی در کومیته را حذف کرد و به جای آنها هماهنگی فیزیکی و یک آرامش بشری را از طریق تمرین کاراته-دو جایگزین کرد.
وقتی شما کاراته-دو را که استاد اگامی از طریق سالها مطالعاتش توسعه داد بررسی میکنیدٰمشاهده میکنید که مکانیسم تکنیکها کتفاوت استٰ، که این شامل ناحیه ضربه و حرکات میشود.در ضربات وسیع این روش روانتر و متداوم تر است.تاکید ویژه ای روی ریلکس کردن و بوجود آوردن کیمه و تمرکز انرژی روی یک نقطه است.اگامی روی یک تکنیک واحد تاکید داشت.بنابراین با مطالعات عمیق کلیه تکنیکهایی که بی کفایت و با دودلی زده میشود را حذف کرد.وی این کار را با استفاده از معیاری که تمامی تکنیکها باید در نظم با طبیعت بشری باشند،انجام داد. استاد اگامی هرگز روی این جنبه از کارات توافق نکرده و آن اجتناب از همه ورزشهایی بود که به مبارزه ختم میشدند. او ملاحظه کرد که مسابقات؛تمرین و روح کاراته را به حد زیادی تغییر می دهند و تاکید می کرد که این کاملا" واضح است که کاراته – دو بسیار با ارزش تر از برنده شدن در مسابقه است.با وجودی که واضح است که تکنیک دستخوش تکامل شده اما روح و جوانب شکلی تکنیک همچنان ثابت است.
او با زنده و جاودانه ساختن راه (دو) از راه استادش پیروی می کرد.با ارزش ترین چیزهایی که از استاد اگامی به ارث رسیده ،اینها هستند:
اجتناب از تجاری کردن،آبکی کردن و تخریب کاراته با مسابقات ورزشی و تاکید روی مطالعات عمیق که وی روی جنبه های فاسفی و معنوی این هنر انجام داد.
در سالهای بعد بیماری های زیادی استاد اگامی را اسیر کرد.یک بیماری مغزی که برای سه ماه او را از خوردن غذاهای جامد محروم کرد و این بیماری منجر به آزمودن قدرت وی شد تا جایی که وزن او به 37 کیلوگرم رسید.
هشتم ژانویه 1981، ذات الریه به زندگی این استاد بزرگ پایان داد. بر اساس اطلاعات تاریخی مرگ نابهنگام او می توانست در اثر تمرینات سخت و قدرتی وی باشد،چیزی که از جوانی اورا از دیگران متمایز ساخته بود.شیگرو اگامی بیشتر سلامتی و خوشبختی خویش را فدا کرد تا یک حقیقت کلی را بدست‌آورد، میراثی که امروز بسیاری از مردم در تمام دنیا از آن بهره مندندٰ،پیروی و احترام از خطی که به وسیله او ترسیم شده است.

درجه بندی در سبک شوتوکای
هنگامی که استاد فوناکوشی به ژاپن وارد شد هیچ کمربندی وجود نداشت،تا اینکه در سال 1932 استاد بر اساس سیستم جودوٰسطوح مختلفی را در ماراته در نظر گرفت. او به تمام شاگردان ارشد و قدیکی خود یک کمربند سیاه داد.
کمربند سیاه موقعی به شما اهداء می شود که شما تکنیک را به حد خوب فرا گرفته اید که بتوانید تمرینات واقعی کاراته را شروع کنید. پس زمانی که کمربند سیاه می گیرید که سالها تمرین کنید و برای شروع آماده باشید.
در شوتوکای  دان وجود دارد،همانطور که استاد فوناکوشی در ابتدا بنیان گذاشت.
درجات قبل از کمربند سیاه دان یک، کیو نامیده میشوند،که به ترتیب زیر است:
کیو8 و 7            کمربند سفید
کیو 6                کمربند قرمز
کیو 5                کمربند زرد
کیو 4                کمربند نارنجی
کیو 3                کمربند سبز
کیو 2                کمربند آبی
کیو 1                کمربند قهوه ای
لازم به توضیح است که فاصله زمانی این کیوها از 3 تا 4 ماه می باشد ولی کیو 3 به 2 شش ماه و کیو 1 به دان یک (کمربند مشکی) یک سال تمرین لازم است.
ویژگیهای تکنیکی شوتوکای
ویژگی اصلی و بنیادی شوتوکای این است که بدن بایستی در حالت ریلکس(آزاد) و حرکات باید نرم باشد و انرژی باید دورتر از بدن شخص پرتاب شود.ذهن می بایست روشن ٰ،پاک و آماده باشد.تکنیکها باید در یک وضعیت طبیعی و دور از سفتی و فشار اجرا شوند.شخص باید مواظب باشد که نرمی را با آهستگی (شل بودن) اشتباه نکند.حرکات باید نرم باشد. در هنگام شروع،در حین اجرا و در طول تمام مسیر بدون خشونت و زمختی چه به صورت آهسته،چه خیلی سریع.
یکی از اهداف این است که ماکزیمم قدرت را در حرکات بدست آوریم.اگر چه نمرین می تواند نرمی را در حرکات آهسته جستجو کند.نرمی و روانی می توانند با هم ترکیب شوند.این ترکیب نه فقط در دفاع تکنیکها بلکه دریک روش مستمر با تکنیک بعدی بکار برده میشود.
موقع اجرای تکنیکها،حرکات بازو با استراحت بدن شروع و پایان می یابند.تکنیکهای حمله و دفاع متوقف نمی شوند حتی زمانیکه به نظر می رسد به هدف خود رسیده اند،بلکه حرکت ادامه می یابد تا جایی که امکان دارد.در کاتا این ویژگیها برای رسیدن به یک اجرای روان بکار برده می شوند.حرکات در یک روش لاینقطع،مطابق با ریتم منطقی کاتا دنبال می شوند.
همچنین این یک تمرین عمومی است که به عنوان یک روش برای بالا بردن روانی و سیالیت کاتا از بکار بردن کیای در کاتا اجتناب نمود.
در کومیته به دلیل اینکه ضربات متوقف نمی شوند تمام تاکید روی تمرین یاکوسوایپ.ن کومیته و جیوایپون کومیته است.